شك دويم عمل كند (مسألة 9) اگر كسى در عدد ركعات مردد باشد ونداند كه مظنه بطرفى دارد يا شك دارد بنا گذارد كه شك است وبمقتضاى ان عمل نمايد اگر در اثناء نماز مردد شد وبعد از دخول در فعل ديگر نداند كه ان تردد ظن بوده يا شك پس اگر فعلا شاك است بنا گذارد كه شك بوده واگر فعلا ظان است بنا گذارد كه مظنه بوده مثلا اگر بداند كه مردد بوده ميان دو وسه وبنابر سه گذارده ونداند كه مظنه بسه بهم رسانيده وبنابر سه گذارده يا بسبب شك بنابر سه گذارده بايد بنا گذارد بر حالت فعليه خود وهر گاه بعد از فراغ از نماز بداند كه در نماز مردد بوده بين دو وسه وبنابر سه گذاشت ولكن نمىداند كه بناء بر سه بسبب حصول مظنه بسه بوده يا بمقتضاى شك در اين صورت ظاهر عدم وجوب نماز احتياط است بر او هر چند احوط است (مسألة 10) اگر شك كند در نماز كه شك سابق او موجب بطلان نماز بوده يا نه بايد بنابر ثانى گذارد مثلا اگر بداند كه سابقا شك كرده بود ما بين دو وسه وبعد از دخول در فعل ديگر يا در ركعت ديگر شك كند كه شك سابق او پيش از اكمال سجدتين بوده تا باطل باشد يا بعد از ان بوده تا صحيح باشد بنا گذارد بر انكه شك بعد از اكمال بوده وهم چنين است اگر بعد از فراغ از نماز چنين شكى كند (مسألة 11) اگر بعد از فراغ از نماز شك كند كه شك او موجب يك ركعت نماز احتياط بوده بانكه شك ميان سه وچهار بوده مثلا يا موجب دو ركعت بوده بانكه شك او ميان دو وچهار بوده احوط ان است كه هر دو نماز احتياط را بجا اورد وبعد از ان اصل نماز را اعاده كند (مسألة 12) اگر بعد از فراغ از نماز بداند كه در اثناء نماز شك عارض او شده لكن كيفيت شك را از اصل نداند پس اگر بداند از صور نه گانه كه نماز او صحيح است بيرون نبوده بايد مقتضاى تمام محتملات را بعمل اورد كه بعد از نماز دو ركعت نماز ايستاده ودو ركعت نشسته وسجود سهو بعمل اورد وبعد از ان اصل نماز را اعاده كند واگر احتمال دهد كه شك او خارج از صور تسعه باشد بايد نماز را از سر گيرد زيرا كه نمىداند چند ركعت نماز كرده وباين جهت نماز او باطل است (مسألة 13) اگر در اثناء نماز بداند كه سابقا حالتى عارض او شده كه مردد بين دو وسه بوده مثلا وشك كند كه ايا مظنه بدو پيدا كرده وبنابر دو گذارده يا مظنه پيدا نكرده بلكه بمقتضاى شك ما بين دو وسه بنابر سه گذارده بايد بنابر حالت فعليه خود گذارد پس اگر داخل ركعت ديگر شده وفعلا شك دارد ميان سه وچهار بايد بمقتضاى ان عمل