احتياط زيادتر ناقص بوده مثل انكه در شك سه وچهار بعد از يك ركعت نماز احتياط معلوم شود كه نماز را دو ركعت بجا اورده ودو ركعت ناقص بوده ظاهر ان است كه بان نماز احتياط اكتفا نتوان نمود بلكه بايد اصل نماز را اعاده كند وهم چنين اگر معلوم شود نماز احتياط كه بجا اورده زياده از نقصان نماز بوده مثل انكه شك كرده بوده ميان دو وچهار ودو ركعت نماز احتياط بعمل اورده ومعلوم شود سه ركعت كرده بوده بايد نماز را اعاده كند خلاصه مطلب ان است كه نماز احتياط جبر مىكند نقصانى را كه يكى از اطراف شك او است پس اگر معلوم شود كه نقصان نماز در واقع مخالف اطراف شك او باشد تدارك ان بنماز احتياط نمىشود (مسألة 9) اگر پيش از نماز احتياط نقصان نماز او معلوم شود نماز احتياط كافى نيست بلكه بايد ناتمامى نماز را تمام كند ودو سجده سهو براى سلام بيجا بجا اورد در صورتيكه بعد از نماز مبطلى بعمل نياورده باشد والا اصل نماز را بايد اعاده كند پس حال او حال كسى است كه يك ركعت يا دو ركعت نماز خود را سهوا كم كرده باشد وحكم ان در سهويات گذشت (مسألة 10) هر گاه در بين نماز احتياط معلوم شود كه نماز او ناقص بوده پس يا نماز احتياطى كه مشغول است موافق نقصان نماز است هم در عدد ركعات وهم در كيفيت ان كه ايستاده بجا مىاورد مثل انكه شك كند ما بين سه وچهار ومشغول باشد بيك ركعت نماز احتياط ايستاده ودر اثناء ان متذكر شود كه نماز را سه ركعت كرده ويا مخالف ان است هم در عدد ركعات وهم در كيفيت مثل انكه در فرض مزبور مشغول باشد بدو ركعت نماز نشسته ودر اثناء ان معلوم شود سه ركعت كرده ويا موافق ان است در كيفيت تنها نه در عدد ركعات مثل انكه در شك ميان دو وسه وچهار در اثناء اشتغال بدو ركعت ايستاده متذكر شود كه نماز را سه ركعت كرده ويا موافق است در عدد تنها نه در كيفيت مثل انكه در فرض مزبور مشغول باشد بدو ركعت نماز نشسته بنابر انكه جايز باشد دو ركعت نشسته را مقدم دارند ودر اثناء ان متذكر شود كه نماز را دو ركعت كرده محتمل است در جميع صور مفروضه بگوئيم نماز احتياطى كه مشغول بان است از همانجا قطع كند ودر حكم كسى باشد كه بعد از نماز قبل از منافى متذكر شود كه نماز را يك ركعت كم كرده سهوا ومحتمل است ما بين صور تفصيل قائل شويم ومسألة محل اشكال است احوط جمع ما بين تمام كردن نقصان نماز وبعد از ان نماز احتياط وبعد از ان اعاده اصل نماز است بلى