ان موجب بطلان نماز باشد فراموش نكند وهر گاه ماموم در بين نماز بر نسيان امام مطلع شود اگاه كند امام را تا تدارك كند جزء فراموش شده را اگر محل ان باقى باشد وهر گاه ممكن نباشد كه بامام بفهماند يا امام متنبه نشود يا ماموم تنبيه نكند امام را بجهة انكه بر ماموم واجب نيست بايد قصد انفراد كند در صورتيكه جزء فراموش شده ركن باشد يا قرائت در مورد تحمل امام باشد وتدارك ان براى ماموم ممكن باشد بانكه پيش از ركوع مطلع شود بخلاف صورتيكه جزء فراموش شده غير ركن وغير قرائت باشد يا انكه قرائت باشد ولكن ماموم بعد از دخول ركوع بر ان مطلع شود كه تدارك قرائت ممكن نباشد كه اقوى جواز باقى ماندن بر اقتداء است هر چند احوط انفراد يا اعاده بعد از اتمام است (مسألة 36) اگر امام بفهمد كه نماز او بسبب حدث يا ترك شرط ركنى يا جزء ركنى ونحو ان باطل شده پس هر گاه بعد از فراغ مطلع شود واجب نيست مامومين را اعلام كند بخلاف انكه در اثناء بطلان را بفهمد كه ظاهر وجوب اعلام ايشان است (مسألة 37) جايز نيست اقتدا كردن بكسى كه خود را مجتهد بداند وعمل كند براى خود وحال انكه مجتهد نباشد وهم چنين جايز نيست اقتدا كردن بكسى كه مقلد شخصى باشد كه جامع الشرايط نباشد در صورتيكه مقصر باشند بلكه هر چند مقصر نباشند بنابر احوط مگر در صورتيكه امام نماز خود را مطابق واقع بجا اورد بانكه تمام آنچه محتمل الوجوب است بجا اورد وتمام آنچه محتمل المانعيه است ترك كند لكن چنين فرضى بعيد است بسبب انكه مسائل متعلق بنماز از مقدمات واجزاء شرايط وموانع ان و خصوصيات وكيفيات ان بسيار است هر چند جميع افعال واجزاء نماز را بعمل اورد وحمل فعل چنين شخصى كه اجتهاد يا تقليد او باطل است بر صحت مشكل است (مسألة 38) اگر امام با يقين بدخول وقت داخل نماز شود ومأموم بداند كه وقت داخل نشده يا شاك در دخول ان باشد جايز نيست باو اقتداء كند بلى هر گاه ماموم در اثناء نماز امام يقين كرد بدخول وقت اقتداء بان نماز جايز است مگر در صورتيكه امام فراموش كرده كه مراعات وقت كند يا بظن غير معتبر داخل نماز شده باشد كه جايز نيست بعد از يقين بدخول وقت اقتداء بان نماز زيرا كه نماز او در واقع باطل است ودخول وقت در اثناء نماز در اين صورت فائده ندارد زيرا كه حكم بصحت نماز با دخول وقت در اثناء مختص بصورتى است كه با يقين يا ظن معتبر بدخول وقت داخل نماز شده باشد (فصل چهارم) در شرايط امام جماعت