تسليم فقير كند براى انتفاع بآن (مسئلة 10) هر گاه هر كدام از غلات اربع چند سال باقى بماند اگر زكوة آنرا نداده زياده از يك زكوة بر او نيست واگر داده ديگر نبايد بدهد (مسئلة 11) مقدار زكوة غلات ده يك است در صورتيكه باب جارى يا بباران يا بمكيدن ريشه آن از آب زمين سيراب شود بخلاف صورتيكه بالات وادوات ازدلو وطناب وگاو ونحو آن آبش دهند كه زكوة آن نصف عشراست وهر گاه بهر دو كيفية سيراب شود اگر صادق باشد برآن اشتراك بايد در نصف آن عشر ودر نصف ديگر نصف عشر بدهد وهر گاه بيشتر سال باب جارى مثلا سيراب ميشود واتفاقا محتاج بادوات است بقدر يكه عرفا صادق است كه آن زرع يا درخت از آب جارى سيراب ميشود يا بعكس آن كه غالب اوقات محتاج بادوات واتفاقا بآب جارى يا باران سيراب ميشود حكم تابع غالب است كه در صورت اول زكوة آن عشر ودر صورت دويم نصف عشر است وهر گاه شك كند كه آيا در عرف اشتراك برآن صادق است يا يك طرفى غالب در صدق است زكوة مقدار كمتر كافى است واحوط دادن زيادتر است (مسئلة 12) اگر زراعت يا درخت بآب دادن بالات وادوات محتاج نباشد ولى دهد بدون آنكه موثر درزيادتى ميوه باشد ظاهر آنستكه عشر واجب است ودر صورت عكس كه آب آن بالات وادوات باشد ولى بآب نهر ونحو آن در آن جارى كند بدون آنكه مؤثر در آن باشد نصف عشر كافى است (مسئلة 13) بارانيكه عادة در ايام سال مىبارد منافى صدق احتياج زراعت بآب كشى بادوات نيست مگر در صورتيكه با آن باران محتاج بآب كشى نباشد اصلا يا آنكه موجب صدق شركت شود كه در هر كدام حكم تابع صدق است (مسألة 14) هر گاه كسى بغرضى از اغراض يا بعبث زمين مباحي را بالات وادوات آب دهد وديگرى در ان زمين زراعت كند بهمان رطوبتي كه در آن باقي مانده اقوى وجوب دادن عشر است وهم چنين هر گاه خودش آن زمين را بغرض ديگر غير زرع آب دهد بعد از ان آنجا را زراعت كند بهمان رطوبت اقوى وجوب دادن عشر است بخلاف آنكه براى زرع چيز ديگرى آب دهد بعد از آن بهمان رطوبت گندم يا جو بكارد واز اين جا ظاهر ميشود حكم صورتيكه زمين را براى زراعتي آب دهد وآن آب زيادتي كند وجارى شود در زراعت كه بايد عشر بدهد (مسألة 15) زكوة واجب مىشود در زراعت بعد از بيرون كردن آنچه سلطان بعنوان مقاسمه مىگيرد بلكه بعد از آنچه بعنوان خراج مىگيرد بلكه