به وضوء است مثل نماز (دوم) آنكه نذر كند وضو بگيرد از براى عمليكه مشروط به وضو نباشد مثل اين كه نذر كند كه قرآن نخواند مگر با وضو پس در اين هنگام واجب نيست بر او قرائت قرآن لكن اگر خواست قرائت كند واجب است كه وضو بگيرد (سيم) آنكه نذر كند اتيان همان عمل را با وضو يعنى نذر كند كه قرآن بخواند و با وضو هم باشد پس در اين هنگام واجب است وضو و قرائت قرآن (چهارم) آنكه نذر كند وضو بگيرد كه با طهارت باشد (پنجم) آنكه نذر كند وضو بگيرد بدون قصد كون بر طهارت و جميع اين اقسام صحيح است لكن بسا باشد كه اشكال كرده شود در صورت پنجم از جهت آنكه صحت آن موقوف است بر ثبوت استحباب نفسى از براى وضو وان محل اشكال است لكن اقوى صحت است (مسألة 3) مراد به مس كتابت قرآن كه بدون وضوء حرام است اين كه بمالد جزئى از بدن را چه ظاهر و چه باطن اگر چه به طرف زبان باشد به خط قرآن حتى مثل دندان و ناخن ونحو آن بلى حرمت ماليدن موى معلوم نيست احوط است (مسألة 4) فرقى نيست ما بين مس ابتدا او استدامة پس اگر دست شخص بر خط قرآن باشد كه محدث شود واجب است كه فورا بردارد و هم چنين اگر غفلة گذاشت بمجردى كه ملتفت شد كه محدث است بردارد (مسألة 5) مسى كه محو كننده خط قرآن باشد از براى محدث نيز حرام است پس جايز نيست از براى او كه با زبان يا با دست تر خط قرآن را محو كند (مسألة 6) در كتابت قرآن فرقى نيست ما بين انواع خطوط حتى خطى كه مهجور باشد مثل خط كوفى و اقسام كتابت آن قلمى و چاپى و خط بريده با كاغذ و خط كنده راست يا معكوس مثل مهر ثبت (مسألة 7) فرقى نيست در قرآن ما بين آيه و كلمه بلكه يك حرف از آن و اگر چه نوشته شود و خوانده نشود مثل الف در اخر قالوا وامنوا بلكه همچنين است حروفى كه خوانده مىشوند و نوشته نمىشوند اگر نوشته شوند مثل و او دوم در داود هر گاه به دو و او نوشته شود وياء اشباعى كه خوانده مىشود در مثل فيه مهانا اگر فيهى نوشته شود والف در رحمن ولقمن اگر رحمان و لقمان با الف نوشته شود و هكذا (مسألة 8) فرقى نيست در كلمات قرآن ما بين اين كه در قرآن باشد يا در كتاب بلكه اگر كلمه از قران بريده شود بلكه نصف كلمه بلكه يك حرف از آن كه در كاغذى بماند حرام است از براى محدث مس آن (مسألة 9) در كلمات مشتركه ما بين قرآن و غير آن مناط قصد كاتب است (مسألة 10) فرقى نيست در آن چيزى كه قرآن بر آن نوشته شده ما بين آنكه كاغذ