است طمأنينه در حال قيام وقرائت واجب مستقل باشد نه شرط در ان لكن احوط در انها ان است كه برگردد وانچه فراموش شده بقصد قربت واحتياط بدون قصد جزئيت بعمل اورد وهر گاه ذكر ركوع يا سجود را يا طمأنينه آن را فراموش كند وبعد از سر برداشتن از ان متذكر شود محل ان گذشته بخلاف انكه پيش از سر برداشتن از ان يا پيش از خارج شدن از حد ركوع متذكر شود كه واجب است برگردد وذكر فراموش شده را بگويد ودر صورتيكه فراموش شده طمأنينه حال ذكر باشد احوط اعاده ذكر است بقصد قربت واحتياط وهم چنين است اگر در حال سجود فراموش كند گذاردن يكى از مواضع سجده را بر زمين در غير پيشانى ومتذكر شود بعد از ذكر واجب وپيش از بلند كردن پيشانى كه بايد تدارك كند واگر بعد از بلند كردن پيشانى متذكر شود محل ان گذشته وهر گاه فراموش كند ايستادن بعد از ركوع را وبعد از داخل شدن در سجده دويم متذكر شود محل ان گذشته واگر پيش از ان متذكر شود دور نيست كه واجب باشد برگردد وتدارك كند بانكه قيام فراموش شده وما بعد آن را بجا اورد زيرا كه مستلزم زيادى يك سجده بيشتر نيست ويك سجده ركن نيست چنانچه چنين است اگر فراموش كند نشستن ما بين سجدتين را وبعد از دخول در سجده دويم متذكر شود كه دور نيست وجوب برگشتن وتدارك ان لكن در هر دو صورت بعد از تدارك واتمام احوط اعاده نماز است بخلاف صورتيكه خصوص طمأنينه در حال قيام يا جلوس را فراموش كند كه محتمل است محل ان گذشته باشد هر چند هنوز داخل سجده ثانيه نشده باشد چنانچه نظير ان گذشته وهر گاه يك سجده يا تشهد را فراموش كرده باشد وبعد از ركوع يا بعد از سلام متذكر شود محل ان گذشته است وبايد آن را قضا كند واگر پيش از ان متذكر شود بايد تدارك كند آن را واگر طمأنينه در حال تشهد را فراموش كند حكم ان گذشت كه احوط اعاده تشهد است بقصد قربت واحتياط واحوط بعد از ان اعاده نماز است زيرا كه محتمل است زياده تشهد عمدى محسوب شود خصوصا در صورتيكه طمأنينه در حال تشهد را بعد از قيام متذكر شود (مسألة 19) اگر جهر يا اخفات را فراموش كند تدارك ان باعاده قرائت يا ذكر واجب نيست بنابر اقوى هر چند در صورتيكه پيش از ركوع متذكر شود احوط است (فصل دويم) در شكيات نماز است بدان كه متعلق شك يا اصل نماز است بانكه شك كند نماز خوانده يا نه ويا در شرايط ان است ويا در اجزاء ان ويا در ركعات ان (مسألة 1)