بجا اورد ونماز او صحيح است واگر معلوم شود كه ركعت چهارم بوده بنشيند وتشهد وسلام بگويد وبراى هر كدام از زيادات از بحول الله وقيام و تسبيحات كه گفته دو سجده سهو بعمل اورد (مسألة 4) اگر كسى از عادلى گناه كبيره به بيند جايز نيست باو اقتدا كند مگر انكه توبه كند وملكه عدالت او باقى باشد كه در اين صورت بارتكاب معصيت از عدالت خارج وبتوبه بعدالت برمىگردد (مسألة 5) اگر به بيند امام مشغول نماز است ونداند نماز يوميه است يا نافله اقتدا بان نماز نمىتواند بكند وهم چنين اگر بداند كه از فرايض است ولكن احتمال دهد از فرايضى باشد كه اقتداء نماز خود بان صحيح نباشد بلى اگر بداند كه نماز يوميه است ولكن نداند كدام يك از انهاست يا انكه اداء است يا قضا يا انكه قصر است يا تمام اقتداء بان جايز است ولازم نيست پيش از نماز بفهمد كدام است چنانكه لازم نيست وقت اقتدا بداند كدام ركعت ان است (مسألة 6) قدر متيقن از زيادى ركوع بقصد متابعت ان است كه يك مرتبه زياد شود در هر كدام از ركعات پس اگر مثلا سهوا پيش از امام سر از ركوع برداشت وبقصد متابعت برگشت بركوع ودوباره سهوا پيش از امام سر بردارد وباز بقصد متابعت برگردد بركوع صحت نماز او مشكل است پس احتياط باتمام نماز واعاده ان ترك نشود وهم چنين در زيادى سجده قدر متيقن در هر ركعتى دو سجده است پس اگر در يك ركعت چهار سجده زياد شود مشكل است (مسألة 7) اگر امام نماز اداء يا قضاء يقينى مىخواند وماموم منحصر باشد بكسى كه نماز احتياطى مىخواند اجراء حكم جماعت بر ان كه زيادى ركن بقصد متابعت ضرر نداشته باشد مشكل است زيرا كه معلوم نيست نماز احتياطى مأموم نماز باشد پس معلوم نيست جماعت محقق شده باشد بخلاف انكه امام يا ماموم يا هر دو شك داشته باشند كه وضوء سابق انها باقى است يا نه كه شرعا بموجب استصحاب بايد بنا گذارند كه باقى است وبا ان طهارت نماز بخوانند حكم طهارت در ان جارى است هر چند در اين حال نيز معلوم نيست كه اين نماز است بسبب انكه محتمل است در واقع وضوء او باطل شده باشد لكن بظاهر شرع محكوم بطهارت است بخلاف احتياط كه بحكم عقل است براى درك واقع وهم چنين اگر يكى از امام وماموم شك كنند در ركنى كه ايا بجا امده يا نه بعد از تجاوز از محل كه شرعا محكوم است كه بنا گذارد بر صحت وبشك اعتنا نكند كه بحكم شارع نماز است پس احكام جماعت بر ان مترتب است (مسألة 8) اگر امام سلام