بود جايز نيست عدول بعصر كند بلكه قطع كند وشروع در عصر كند واما هر گاه بخيال انكه نماز ظهر را بجا اورده داخل عصر شود ودر اثناء ملتفت شد كه ظهر را بجا نياورده عدول بظهر كند (مسألة 6) هر گاه از وقت بقدر چهار ركعت باقى باشد شخص مسافر شروع كرد بنماز ظهر بقصد قصر ودر اثناء نيت اقامه كرد باطل است نماز او وجايز نيست عدول بعصر كند بلكه قطع كند وشروع بعصر كند و هر گاه در اين فرض پيش از شروع قصد اقامه كرد وبه نيت عصر شروع بنماز كرد و بعد از شروع قصدش بهم خورد يعنى عزم بر عدم اقامه كرد پس ظاهر آنست كه عدول بظهر كند وشكسته تمام كند (مسألة 7) مستحب است تفريق ما بين دو نماز مشترك در وقت مثل نماز ظهر وعصر ونماز مغرب وعشا وكافى است مسمى تفريق وايا بمجرد فعل نافله تفريق بعمل مىآيد يا نه وجهي از براى آن است اگر چه خالي از اشكال نيست (مسألة 8) معلوم شد پيش از اين كه وقت فضيلت نماز عشا از ذهاب شفق است تا ثلث شب ووقت اجزاء آن پيش از ذهاب شفق وبعد از ثلث است تا نيمه شب وفقها از براى نماز عصر نيز ذكر كرده اند كه وقت فضيلت آن از رسيدن مايه شاخص است بمثل تا دو مثل ودو طرف وقت فضيلت آن دو وقت اجزاء آن است لكن دانستى كه بعيد نيست اول وقت فضيله آن اول زوال باشد واز براى او يك وقت اجزاء باشد بلى احوط آنست كه كسيكه خواهد درك فضيلت عصر كند صبر كند تا سايه بمثل برسد (مسألة 9) مستحب است تعجيل كردن بنماز در وقت فضيلت ودر وقت اجزاء بلكه هر چه باول وقت نزديكتر باشد افضل است مگر انكه معارضي داشته باشد مثل انتظار جماعت وغيره (مسألة 10) مستحب است نماز صبح را چنان در اول وقت بجا اورند كه تاريكى بر قرار باشد وروشنائي منتشر نشده باشد (مسألة 11) اگر از وقت بقدر يك ركعت باقى باشد هنوز نماز قضا نيست وبايد به نيت اداء آن نماز را بجا اورد زيرا كه هر كه يك ركعت از وقت درك كرد بمنزله آنست كه تمام وقت نماز را درك كرده باشد لكن جايز نيست كه نماز را تاخير افكند تا بان وقت (فصل دويم) در بيان اوقات نمازهاى نافله است (مسألة 1) وقت نافله ظهر از زوال است تا انكه سايه شاخص دو سبع آن شود وان مقدار يك ذراع است ووقت نافله عصر تا وقتى است كه سايه بچهار سبع شاخص برسد وان دو ذراع است بلكه وقت نافله باقي است تا اخر وقت اجزاء ظهر وعصر بنابر اقوى واگر چه اولى آنست كه