بلكه با جهل بعدم صحت غير در ان احوط نيز عدم اجزاء است هر چند قصد غير نيز نكند بلكه قصد روزه فردا كند مثلا پس در صحت ان معتبر است قصد رمضان چنانكه در محبوسى كه رمضان بر او مشتبه شده باشد وعمل بمظنه كند قصد رمضان بودن احوط است بلكه وجوب ان خالى از قوت نيست (مسألة 1) در نيت معتبر نيست قصد اداء وقضا ونه قصد وجوب وندب ونه باقى اوصاف شخصيه بلكه اگر قصد هر كدام از انها را در محل خلاف ان كند صحيح است مگر انكه منافى تعيين كه در نيت معتبر است بوده باشد پس اگر امر بروزه ادائى متوجه او باشد وبگمان انكه امر قضائى است امتثال همان امر را به نيت قضا نمايد صحيح است زيرا كه از باب اشتباه در تطبيق است بخلاف صورتيكه قصد امتثال امريكه متوجه باوست نكند بلكه بقصد قضا بعمل اورد كه باطل است زيرا كه با اين حال منافى تعيين است وبخلاف صورتيكه قصد او مغير نوع باشد مثل انكه امتثال همان امريكه متوجه باوست بنمايد بقيد انكه قضائى است مثلا يا بقيد انكه وجوبى است مثلا ومعلوم شود ادائى يا ندبى بوده كه انهم باطل است زيرا كه مغير نوع است وبرگشت ان بعدم قصد امتثال ان امر است (مسألة 2) اگر روزى را بقصد روز اول رمضان روزه بگيرد ومعلوم شود كه دويم ان است مثلا يا بعكس صحيح است وهم چنين است اگر بقصد روز اول روزه كفاره يا غير ان روزه بگيرد ومعلوم شود دويم است مثلا يا بعكس وهم چنين اگر قصد قضاء رمضان امسال نموده ومعلوم شود قضاء روزه سال گذشته فقط بر او بوده يا بعكس كه صحيح است (مسألة 3) دانستن تمام مفطرات بتفصيل در نيت شرط نيست پس اگر قصد كند امساك از امور چندى را كه اجمالا مىداند تمام مفطرات را شامل است (مسألة 4) اگر اجمالا قصد امساك از جميع مفطرات را دارد ولى گمان كند كه فلان كار مثل قى مفطر نيست پس هر گاه در انروز قى كند روزه او باطل مىشود وهم چنين باطل است در صورتيكه قصد امساك از مفطرات سواى قى را نموده هر چند در روزه قى نكند بخلاف صورتيكه در نيت ملاحظه قى را وجودا وعدما نكرده وبعمل نياورد كه صحيح است بنابر اقوى (مسألة 5) در روزه نيابت معتبر است قصد نيابت هر چند روزه ديگر بر او نباشد بلى هر گاه بداند يك روزه بر او واجب است ونداند كه از خود او يا نيابت از غير است قصد روزه كه در ذمه دارد كافى است (مسألة 6) در ماه رمضان روزه غير رمضان واقع نمىشود نه واجبى نه ندبى هر چند