اگر شك كند ما بين سه وچهار يا انكه شك كند ما بين چهار وپنج در هر دو صورت بنابر چهار گذارد واگر شك كند كه ركوع كرده يا نه بنا گذارد كه كرده واگر شك كند يك ركوع كرده يا دو ركوع بنا گذارد كه زياده بجا نياورده واگر شك كند كه يك ركعت كرده يا دو بنابر دو گذارد واگر در نماز صبح شك كند ما بين دو وسه بنابر دو گذارد ودر نماز مغرب اگر شك كند ما بين دو وسه بنابر سه گذارد وهم چنين در ساير فروض شك واگر در فعل خاصى كثير الشك باشد اين حكم مختص بهمان فعل است واگر اتفاقا در غير ان فعل شك كند بايد بمقتضاى شك عمل كند وهم چنين كسيكه در خصوص يك ودو كثير الشك باشد كه بايد بنابر دو گذارد واگر اتفاقا شك كند ما بين دو وسه يا مابين سه وچهار بايد بمقتضاى شك عمل كند ببناء بر اكثر ولازم است نماز احتياط واگر كسيكه در خصوص فعلى بعد از تجاوز از محل ان كثير الشك باشد كه نبايد بان اعتناء كند اتفاقا در محل شك كند بايد بمقتضاى شك عمل كند وهر گاه كثرت شك او در نماز خاصى يا در مكان خاصى ونحو ان باشد اعتنا نكردن مختص بهمان نماز ودر ان محل خاص است وبغير ان تعدى نمىكند (مسألة 1) مرجع در كثير الشك شدن بصدق عرفى است ودور نيست كه اگر در يك نماز سه مرتبه شك كند يا در هر سه نماز يك مرتبه شك كند در تحقق ان كافى باشد ودر كثير الشك بودن معتبر است كه شك او بسبب عارضه بر او از قبيل ترس يا غضب يا هموم ونحو انها كه باعث اغتشاش حواس او است نباشد (مسألة 2) اگر شك كند كه ايا شك او كثير شده يا نه بنابر عدم گذارد چنانچه كثير الشك اگر شك كند كه حالت كثرت شك او زايل شده يا نه بنا گذارد كه باقى بر ان است (مسألة 3) اگر كثير الشك بمقتضاى وظيفه اعتنا بشك خود نكند بانكه بنابر وقوع فعل يا عدم وقوع گذارد وبعد از ان معلوم شود كه بر خلاف واقع عمل كرده پس هر گاه ركنى را كم كرده ومحل تدارك ان گذشته نمازش باطل است واگر محل ان باقى است بجا اورد چنانچه اگر غير ركنى را كم كرده ومحل تدارك ان باقى است بجا اورد واگر گذشته ونقيصه خصوص سجده يا تشهد بوده بايد بعد از نماز قضا كند ودو سجده سهو براى ان بجا اورد واگر نقيصه غير سجده يا تشهد باشد دو سجده سهو بجا اورد وهر گاه بنا گذارده كه زياد نكرده ومعلوم شود زياد كرده بوده بايد بمقتضاى ان عمل كند بانكه اگر ركنى را زياد كرده نماز او باطل است ودر زياده غير ركن دو سجده سهو بجا اورد