بفرادى كرده يا نه بنا گذارد كه عدول نكرده (مسألة 22) در صحت جماعت شرط نيست قصد قربت از حيث جماعت بلكه كفايت مىكند قصد قربت در اصل نماز پس امام بر فرض انكه در اصل نماز قصد قربت كرده ولكن بجماعت گذاردن قصد جاه يا امر دنيوى ديگر كند ضرر ندارد چنانچه هر گاه قصد ماموم از اقتدا كردن اسان بودن ان يا فرار از وسواس يا از شك يا از تعب ياد گرفتن قرائت ونحو انها از اغراض دنيويه باشد نمازش صحيح است بشرط انكه قصد قربت در اصل نماز محفوظ بماند بلى درك ثواب جماعت موقوف بقصد قربت در ان است (مسألة 23) اگر سهوا يا جهلا نماز يوميه را اقتداء كند بنمازيكه اقتداء بان صحيح نيست مثل نافله يا نماز آيات مثلا وپيش از انكه كارى كند كه منافى نماز منفرد باشد متذكر شود وعدول بانفراد كند صحيح است وهم چنين در صورتيكه بعد از نماز متذكر شود ووظيفه منفرده را بعمل اورده باشد صحيح است والا باطل است (مسألة 24) جايز است ماموم در ركوع بامام اقتدا كند وانرا ركعت اول خود حساب كند وان اخر وقتى است كه در ابتداء جماعت بتواند ان را ركعت حساب كند بنابر اقوى بشرط انكه ماموم قبل از سر بر داشتن امام از ركوع بركوع او برسد هر چند بعد از فراغت امام از ذكر ركوع باشد بنابر اقوى بخلاف انكه بعد از سر برداشتن امام از ركوع بركوع برسد كه در اين صورت درك ركعت را نكرده بلكه هم چنين است اگر وقتى بركوع رسد كه امام شروع كرده باشد ببلند كردن سر اگر چه هنوز از حد ركوع خارج نشده باشد كه در اين صورت نيز درك ركعت را نكرده بنابر احوط پس ادراك ركعت در ابتداء جماعت موقوف است بر انكه ماموم پيش از شروع امام بسر بلند كردن بركوع برسد اينها در صورتى است كه در حال ركوع امام اقتدا كند ولكن هر گاه در اول ركعت يا در اثناء ان اقتدا كند وبحسب اتفاق ركوع امام را درك نكند بلكه در سجده امام بركوع رسد كه ظاهر صحت نماز وجماعت او است ولكن در اين صورت احوط اتمام نماز واعاده ان است وانچه ذكر شد حكم ركعت اول ماموم است ودر ركعات بعد از ان نرسيدن بركوع امام مضر بجماعت نيست (مسألة 25) اگر ماموم اقتدا كند وبركوع رود بگمان انكه بركوع امام مىرسد ونرسيد نماز او باطل است بلكه اگر شك كند كه بركوع امام رسيده يا نه نيز باطل است ولكن در صورت شك احوط اتمام نماز واعاده ان است يا انكه عدول كند بنافله وتمام كند ودر ركعت بعد اقتدا كند (مسألة 26) احوط آنست كه