روى آن را گرفته باشد مگر آنكه گياه آن كم باشد كه مانع نباشد از صدق راه رفتن بر روى زمين و معتبر نيست كه در ته قدم يا كفش رطوبت باشد و معتبر نيست نيز كه زوال عين به ماليدن يا راه رفتن بشود و شرط است طهارت زمين و خشكى آن بلى رطوبت غير مسريه ضرر ندارد وملحق است بته قدم و كفش حواشى آنها به مقدارى كه در متعارف آلوده مىشود به گل و خاك در وقت راه رفتن و در الحاق ظاهر قدم يا كفش باطن انها در حق كسى كه بواسطه كجى پا بر ظاهر قدمش راه مىرود وجه قوى است اگر چه خالى از اشكال نيست هم چنان كه الحاق كردن زانوها و دستها بالنسبة به كسى كه با انها راه مىرود نيز مشكل است و هم چنين است نعلهاى دو آب و ته عصاى اعرج و چوبى كه اقطع بان راه مىرود و فرق نيست در كفش ما بين اين كه از چرم باشد يا تخته يا ريسمان يا غير اينها از آنچه متعارف باشد پوشيدن انها و در جوراب اشكال است مگر آنكه متعارف باشد پوشيدن آن عوض كفش و كفايت مىكند در طهارت زوال عين نجاست و اگر چه باقى بماند اثر آن از مثل رنگ و بو بلكه همچنين است اجزاء صغارى كه متميز نباشد چنانچه در استنجاء نيز چنين است لكن احوط اعتبار زوال آن است هم چنان كه احوط زوال اجزاء از ميته نجسه است كه در ته قدم و كفش مىماند اگر چه طهارت انها نيز بعيد نيست (مسألة 1) اگر نجاست از ته كفش باند رون آن رسيده باشد به راه رفتن پاك نمىشود بلكه قدر متيقن طهارت سطح ظاهر ته كفش است و اما باطن وجوف آن كه نجاست نفوذ كرده باشد اگر چه بعضى گفته اند كه به تبعيت پاك مىشود لكن مشكل است (مسألة 2) در طهارت ما بين انگشتان پا اشكال است و اما گودى كف پايش اگر به زمين برسد پاك مىشود و الا پاك نمىشود پس آنچه لازم است رسيدن تمام اجزاء نجسه است بر زمين پس اگر تمام باطن قدم نجس باشد و راه رود بر بعض قدم پاك نمىشود جميع بلكه خصوص آنچه كه بر زمين رسيده پاك مىشود (مسألة 3) ظاهر آنست كه كفايت مىكند در حصول طهارت ماليدن پا يا كفش را به ديوار و اگر چه خالى از اشكال نيست (مسألة 4) هر گاه شك كند در طهارت زمين بنابر طهارت گذارد مگر آنكه حالت سابقه آن نجاست باشد و اگر شك در خشكى آن دارد مطهر نخواهد مگر آنكه حالت سابقه آن خشكى باشد پس استصحاب كند مثل آنكه زمين خشك بود و قدرى باران آمد نمىداند آن قدر تر شد كه مضر باشد يا نه استصحاب بقاء خشكى جارى است (مسألة 5) هر گاه بداند وجود