بنابر انكه تجرى را حرام ندانيم والا مدار بر اعتقاد باشد وهم چنين در صورتيكه مقتضاى اصل عملى حرمت باشد با حليت ان در واقع يا عكس ان ايا مدار بر واقع است يا بر مقتضاى اصل عملى بعد از كشف خلاف نيز دو وجه است واحوط جمع است هر چند دور نيست مدار بر اقتضاء اصل عملى باشد (مسألة 37) هر گاه قصد مسافتى كند براى ارتكاب حرامى در اثناء راه پس هر گاه رفتن بمحل حرام مستلزم قطع تتمه راه باشد ظاهر ان است كه تمام ان راه سفر معصيت حساب شود بخلاف صورتيكه مستلزم نباشد (مسألة 38) سفر كردن بقصد تماشا وتفرج حرام نيست (مسألة 39) هر گاه نذر كرده كه روز معينى را روزه دارد يا نماز تمام بخواند هر گاه مسافر باشد واجب است بر او قصد اقامه عشره كند واگر مخالفت نمود وقصد نكرد يا در ان روز انشاء سفر كرد بايد قصر كند زيرا كه گذشت كه سفر كردن هر گاه مستلزم ترك واجبى باشد موجب اتمام نماز نيست مگر در صورتيكه غرض از سفر كردن مخالفت نذر باشد لكن احوط جمع است (مسألة 40) هر گاه سفر او مباح باشد لكن از انسفر قصد غايت حرامى كه از طريق ان بيرون است كرده باشد بانكه برود بيرون از جاده مرتكب محرم شود وبرگردد بجاده پس هر گاه براى ارتكاب حرام سفر كرده بايد تمام بخواند بخلاف كسيكه باين قصد نباشد بلكه در اثناء طريق اتفاقا برود بيرون جاده ومرتكب شود كه ماداميكه خارج از جاده است بايد تمام كند و ماداميكه در جاده است بايد قصر كند چنانچه هر گاه بقصد غايت حرامى سفر كرده ودر اثناء راه از طريق خارج شود وقطع مسافتى كند بقصد مباحى كه بايد ماداميكه از جاده بيرون است قصر كند و ماداميكه در جاده است تمام كند واحوط در هر دو صورت جمع است (مسألة 41) هر گاه براى حرامى قصد جائى كرده بعد از وصول بمقصد وپيش از حصول غرض بايد تمام كند وبعد از ان حال او حال برگشتن از سفر معصيت است در انكه اگر توبه كرده بايد قصر كند واگر توبه نكرده ممكن است بگوئيم كه بايد تمام كند زيرا كه مجموع ان سفر معصيت محسوب است و ماداميكه آنجا است احوط جمع است اگر چه در برگشتن از سفر معصيت قائل باشيم بوجوب قصر بسبب انكه پيش از شروع ببرگشتن مسافر محسوب نيست (مسألة 42) هر گاه قصد جائى كرده بود بغرض مباحى ودر اثناء راه غرض حرامى هم اضافه شد وبا انحال مقدارى از مسافت را طى نمود ظاهر آن است كه در ان مقدار بايد تمام بخواند زيرا كه در انمقدار غرض او طاعت