طمأنينه در ركوع بمقدار ذكر واجب بلكه احوط طمأنينه در حال ذكر مندرب است نيز در صورتيكه بقصد ورود بعمل اورد پس با ترك طمانينه عمدا نماز باطل است بخلاف ترك سهوى كه مبطل نماز نيست بنابر اصح اگر چه احوط با ترك طمانينه مطلقا اگر چه سهوا باشد از سر گرفتن نماز است بلكه احوط با ترك طمانينه سهوا در ذكر واجب نيز استيناف است چهارم سر بلند كردن از ركوع تا بحد قيام برسد واگر پيش از ايستادن عمدا بسجده رود نمازش باطل است پنجم طمانينه در حال قيام بعد از ركوع وترك ان نيز عمدا مبطل نماز است (مسألة 1) لازم نيست در حال ركوع دستها را بر زانو گذارد بلكه كفايت مىكند خم شدن بمقدارى كه بتواند دست بر زانو گذارد چنانكه گذشت (مسألة 2) هر گاه عاجز باشد از خم شدن بر وجه مذكور اگر چه با تكيه كردن بچيزى باشد بايد بقدر ممكن خم شود ودر اين صورت تكليف منتقل نمىشود بجلوس اگر چه با جلوس قادر بر خم شدن بقدر واجب باشد واگر از خم شدن قيامي بالكل عاجز است ولكن قدرت بر ركوع جلوسى دارد بايد بنشيند وركوع جلوسى بعمل اورد واحوط آنست كه يك نماز ديگر بجا اورد با قيام ودر ركوع بسر اشاره كند وهر گاه قدرت بر ركوع جلوسى هم ندارد بايد ركوع قيامي كند باشاره بسر اگر ممكن باشد والا اشاره كند بدو چشم كه بجاى ركوع چشمان را بر هم گذارد وبجاى قيام بعد از ان باز كند واگر از انهم عاجز باشد بدل آن نيت ركوع كند وذكر ركوع را در انحال بگويد (مسألة 3) اگر امر دائر باشد بين ركوع جلوسى با خم شدن في الجمله وبين ركوع قيامي بمجرد ايماء دور نيست دويم متعين باشد واحوط تكرار نماز است يك مرتبه با ركوع جلوسى ومرتبه ديگر با ركوع قيامي بايماء (مسألة 4) هر گاه وظيفه او ركوع جلوسى بود وعمل نمود وبعد از بلند كردن سر متمكن از ركوع قيامى شد اكتفاء بهمان ركوع نمايد وجايز نيست اعاده ركوع بلكه قيام بعد از ركوع نيز بر او واجب نيست خصوصا هر گاه سمع الله لمن حمده را گفته باشد اگر چه قيام احوط است چنانكه اگر بواسطه عجز از ركوع تام وظيفه او خم شدن ناقص بود وبعمل اورد وبعد از اتمام ان قادر بر ركوع تام شد اعاده ركوع واجب نيست واما هر گاه در اثناء ركوع جلوسى متمكن از ركوع قيامي شد پس اگر تمكن از ان بعد از اتمام ذكر بوده اكتفاء نمايد بهمان ركوع ولي واجب است قيام بعد از ركوع را بعمل اورد واگر تمكن از ان پيش از ذكر ركوع يا در بين ان حاصل شود واجب است بر او منحنيا