محاذى ران ديگرى گذارند ومصلي در وسط بايستد ويك نماز كند بر همه وبايد ملاحظه ضميرها ومناسبت دعاها را بكند وبعيد نيست طريقه اول بهتر باشد وبهتر انكه بر هر يك جدا گانه نماز كند والله العالم (فصل بيست ونهم) در دفن است بدان كه واجب است بوجوب كفائي دفن نمودن ميت در زير زمين بنحوى كه محفوظ بماند جثه واز ضرر درندگان وبوى او از اذيت كردن مردمان وبا امكان اين نحو جايز نيست گذاردن او را در بناء روى زمين ونه در تابوت محكم هر چند از سنك باشد بدون پنهان نمودن در زمين هر چند فائده محفوظ بودن جثه واذيت نكردن بوى آن بر آن مترتب شود (مسألة 1) واجب است خوابانيدن ميت را در ميان قبر بجانب راست رو بقبله بنحوى كه سر او بسمت مغرب وپايش بسمت مشرق باشد و هم چنين است حكم در جسد بي سر بلكه سر بيجسد وسينه تنها بلكه هر جزئي كه ممكن باشد در او اين نحو بعمل اوردن (مسألة 2) هر گاه در كشتى مسلمى بمرد پس اگر ممكن باشد رسانيدن او را بكنار ودفن كردن بايد صبر كرد تا برسد بكنار والا او را بعد از تغسيل وتكفين وتحنيط ونماز بدون انكه او را از هم جدا كنند در ميان خم بزرگى گذاشته در او را بسته ورو بقبله او را بدريا فكنند واستقبال قبله احوط است واگر چه اقوى عدم وجوب است ويا انكه چيز سنگينى مانند سنك يا اهني به پاى او بسته او را در آب اندازند واحوط با امكان اختيار اول است واگر بر ميتى بترسند كه دشمن او را از قبر بيرون اورد واو را تمثيل كند نيز چنين كنند (مسألة 3) هر گاه ميت زن كافره باشد چه كتابيه چه غير كتابيه وحامله باشد بطفلي از مسلم واجب است او را در دفن پشت بقبله خوابانيدن تا طفل در شكم او رو بقبله شود (مسألة 4) در دفن ميت قصد قربت شرط نيست پس هر گاه صبى مباشرشود ضرر ندارد هر گاه علم حاصل شود كه بشرائط دفن عمل كرده واگر چه معلوم باشد كه قصد قربت نداشته (مسألة 5) هر گاه بترسند از بيرون اوردن جانور ميت را واجب است كه بقير واجر ونحو آن محكم كنند قبر او را كه نتواند بيرون اورد كما اين كه در كشتى هر گاه خواستند ميت را دريا بيندازند بايد ملاحظه نمايند كه مكاني نباشد كه حيوانات دريائي بمجرد انداختن او را بلع كنند (مسألة 6) سنك يا اهني كه به پاى ميت مىبندند يا خمره كه در آن گذاشته مىشود كه او را بدريا اندازند از مؤن تجهيز است كه از اصل مال بايد خارج شود (مسألة 7) در دفن ميت نيز اذن‌ولي معتبر است (مسألة 8) هر گاه قبله مشتبه باشد ويقين