ألا وانه سيأمر بسبى والبرائة عنى " (1) اشاره به او است، واظهر اشاره بمعاوية است، و مىگويند: دهاة ومحتالان عرب چهار نفر بودند: زياد، ومغيرة بن شعبه، ومعاويه وعمرو بن عاص، چنان صلاح صفدى در شرح (لامية العجم) اين شعر را نسبت به بعضى در تعداد اسماء ايشان مىدهد:
من العرب العرباء قد عد اربع * دهاة فما يؤتى لهم بشبيه معاوية، عمرو بن عاص مغيرة * زياد هو المعروف بابن ابيه عليهم اللعنة، و اين چهار حرامزاده ولد الزنا بودند، ومتفق الكلمه در عداوت أمير المؤمنين عليه السلام وبدع وفتن زياد در اسلام بيش از آن است كه بتوان حصر واحصا كرد (2).
ابن ابى الحديد مىگويد: زياد خواست بر اهل كوفه عرض كند برائت از على عليه السلام ولعن او را - العياذ بالله - و بكشد هر كه قبول نكند، و خانه او را خراب كند، خداوند او را در همان روز مبتلى بطاعون كرد، و بعد از سه روز بدار البوار رفت، و اين واقعه در ايام معاويه بود ومؤيد نقل ابن ابى الحديد است خبر مروى در (امالى) ابن الشيخ بسند معتبر از كثير بن الصلت كه زياد بن سميه مردم را فراهم آورد تا ايشان را بر برائت از أمير المؤمنين عليه السلام عرضه بدارد، و مردم را از اين كار كربى عظيم عارض، و مرا در اين حال خواب در ربود، در واقعه كسى را ديدم كه ما بين زمين و آسمان را مسدود كرده بود با وى گفتم تو كيستى؟ گفتم (گفت ظ): من نقاد