بماند وجايز نيست كه در خارج مسجد زير سايه بنشيند با امكان بلكه احوط ان است كه زير سايه راه نرود بلكه احوط آنست كه مطلقا ننشيند مگر با ضرورت (مسألة 36) كسيكه براى ضرورت از مسجد بيرون رود وبيرون بودن او انقدر طول كشد كه صورت اعتكاف محو شود باطل مىشود (مسألة 37) فرقى نيست در اعتكاف در مسجد كه ايستاده باشد يا نشسته يا خوابيده يا راه رود ونحو ان (مسألة 38) اگر زن معتكفه را بطلاق رجعى طلاقى دهد واجب است از مسجد بيرون رود بمنزل خود براى عده واعتكافش باطل مىشود واگر اعتكاف او واجب موسع بوده بعد از عده بايد از سر گيرد واگر واجب معين بوده دور نيست مخير باشد كه اعتكاف را تمام كند وبعد از ان براى عده بمنزل رود يا انكه فورا برود بمنزل واعتكافش را باطل كند بخلاف طلاق بائن كه اشكالى نيست كه نبايد در ايام عده در خانه باشد (مسألة 39) شناختى كه اعتكاف يا واجب معين يا واجب موسع يا مندوب است پس واجب معين بايد در وقت خود بجا اورد وجايز نيست رجوع از ان بخلاف واجب موسع ومندوب كه پيش از تمام دو روز جايز است آن را بهم زند وبعد از ان واجب است تمام كند اعتكاف را لكن احوط در ان دو نيز لزوم اتمام ان است بمحض شروع در ان بخصوص واجب موسع (مسألة 40) جايز است در وقت نيت اعتكاف شرط كند كه هر وقت بخواهد رجوع از ان كند بتواند حتى روز سيم چه شرط كند كه بر فرض عروض عارضى بهم زند يا مطلقا حتى بدون سبب وجايز نيست كه شرط كند در ان كه بابقاء اعتكاف بجا اوردن منافيات مثل جماع ونحو ان بر او جايز باشد ومعتبر است در جواز شرط بهم زدن ان انكه در حال نيت باشد وپيش از نيت يا بعد از ان ثمر ندارد هر چند پيش از دخول در روز سيم باشد واگر در حال نيت چنين شرطى كند وبعد از ان شرط خود را اسقاط كند ظاهر ان است كه ساقط نشود هر چند احوط ترتيب اثار سقوط است (مسألة 41) چنانچه شرط مزبور در حال نيت اعتكاف جايز است اشتراط ان در وقت نذر اعتكاف نيز جايز است بانكه بگويد لله على ان اعتكف بشرط ان يكون لى الرجوع عند عروض كذا ومطلقا يعنى براى خدا باشد بر من كه اعتكاف كنم بشرط انكه بر فرض عروض فلان عارض بتوانم آن را بهم زنم يا انكه هر وقت بخواهم بهم زنم پس اعتكاف مزبور را مىتواند بهم زند اگر چه در نيت اعتكاف چنين شرطى نكند لكن احوط شرط در وقت نيت است نيز ودر جواز شرط مزبور در نذر فرقى نيست ما بين نذر