الصلاة وعلى اى حال از براى نمازهاى بعد بايد وضو بگيرد (مسألة 7) هر گاه بعد از فراغ از وضو يقين كند به اين كه يا واجبى از واجبات وضو را ترك كرده يا يكى از مستحبات آن را غرض آنكه يقين دارد كه يك جزء غير معين از او فوت شده وضوء او محكوم به صحت است از جهت جريان قاعده فراغ بلا معارض چرا كه بر ترك مستحب اثرى مترتب نيست پس حال مسألة حال شبهه بدويه است كه آيا ترك واجبى كرده يا نه و هم چنين است حال اگر يك وضوى مستحبى گرفته است و با آن قرائت قرآن كرده است و در وقت ديگرى وضوء واجبى گرفته است از براى نماز و بعد يقين مىكند كه يكى از اين دو وضوها باطل بوده در اينجا نيز حكم مىشود به صحت وضوى اخرى از جهت قاعده فراغ ومعارض نيست به جريان آن در وضوء سابق چون فعلا اثرى بر آن مترتب نيست (مسألة 8) هر گاه شخص متوضى يقين كند به ترك عضوى از اعضاى وضو يا بعض عضوى هر چند به قدر سر سوزنى باشد يا به ترك شرطى از شروط آن پس اگر موالات فوت نشده برگردد و آن را تدارك كند با ما بعد آن و اگر نه وضو را از سر گيرد و اگر يقين نكند بلكه شك كند پس شكش يا بعد از فراغ از وضوء است يا در اثناء آن پس اگر در اثناء باشد برگردد و مشكوك فيه را بجا آورد با ما بعدش و اگر چه پيش از مسح كشيدن پاى چپ در شستن صورت يا در جزئى از آن شك كند و اگر شك بعد از فراغ از وضو باشد پس اگر شك در غير جزء اخير است وضويش محكوم به صحت است به جهت قاعده فراغ و اگر در جزء اخير است پس اگر داخل در فعل ديگرى شده يا نشستن او طول كشيده و بعد از طول نشستن شك عارض شده يا از محل وضو برخواسته باز محكوم است به صحت و اعتنا به شك نيست و الا برگردد وان جزء اخير را بجا آورد به شرط بقاء موالات و با فوات آن از سر گيرد (مسألة 9) شك كثير الشك در اجزاء و شرايط يا موانع اعتبار ندارد (مسألة 10) بعضى ملحق كرده اند غسل و تيمم را به وضو در اين كه هر گاه شك اگر در جزء يا شرطى از انها بكند اگر پيش از فراغ است برگردد و اگر بعد از فراغ است بگذرد به تفصيلى كه ذكر شد و اين اگر چه احوط است لكن اقوى عدم الحاق است پس همين كه از محل مشكوك فيه گذشته بنا را بر وقوع و صحت گذارد هر چند در اثناء باشد مثلا در تيمم هر گاه بعد از شروع در مسح جبهه شك كرد در اين كه دست خود را بر زمين زده يا نه اعتنا نكند و هم چنين هر گاه در غسل بعد از شروع در طرف راست شك كرد كه سر خود را شسته يا نه