واجب شده باشد، و كسى كه بايد نايب بگيرد سهل انگارى كرد، و مالى كه براى حج در نظر گرفته شده بود تلف شد; شخص مذكور ضامن است. و بر او واجب است كه از مال خودش نايب بگيرد.
(80): هر گاه مىدانند حج بر ميت واجب شده و معلوم نيست انجام داده يا نه، واجب است برايش حج بجا آورند. و هزينه اش بنابر احتياط واجب، با رضايت ورثه از اصل تركه برداشته مىشود.
(81): به مجرد نايب گرفتن براى حج، ذمه ميت برئ نمىشود. بنابر اين اگر بداند كه نايب، به سبب عذرى يا بدون عذر، حج را بجا نياورده، واجب است دوباره اجير بگيرد. و هزينه نيابت دوم، از اصل تركه برداشته مىشود. و هر گاه اجرت اجير اول از مال ميت بوده، و نايب گيرنده مقصر باشد، او ضامن است.
(82): اگر چندين اجير پيدا شود، و اجرت از مال خود ميت باشد، در صورتى كه مخالف شأن ميت نيست، احتياط واجب اين است كه، كسى را اجير كند كه كمتر از ديگران اجرت مىگيرد.
(83): اجير گرفتن از وطن ميت يا از ميقات، تابع تقليد يا اجتهاد وارث است نه خود ميت. پس اگر وظيفه ميت حج از وطن بوده، ولى وارث استيجار از ميقات را جايز مىداند، واجب نيست كه وارث از وطن ميت اجير بگيرد. مگر آن كه وصيت كرده باشد.