سيد بن طاووس در طرائف: 263، اين خطبه را از كتاب الفائق عن الاربعين تأليف شيخ اسعد بن شفروه با سندش از عايشه نقل نموده است.
ابن طيفور در بلاغات النساء: 12 آن را با سندش از امام صادق از پدرش (عليهما السلام)، از موسى بن عيسى، از عبد الله بن يونس، از جعفر احمر، از زيد بن على آورده، و نيز با سند ديگرى از عبد الله بن حسن، از پدرش (عليه السلام) آن را ذكر مى كند.
احمد بن ابى طاهر بغدادى در بلاغات النساء: 14 با سندش از جعفر بن محمد مصرى، از پدرش، از موسى بن عيسى، از عبد الله بن يونس، از جعفر احمر، از زيد بن على، از عمه اش زينب دختر امام حسين (عليه السلام) آن را ذكر مى كند، و در: 12، با سندش از ابى مفضل، از زيد بن على آن را آورده، و در احقاق الحق: 10: 296 - 298 از آن دو نقل مى كنند.
عمر رضا كحاله در اعلام النساء 4: 116 اين خطبه را آورده است.
سبط ابن جوزي در تذكرة الخواص: 317 اين خطبه را از شعبى نقل نموده است، و در سيره حلبى 3: 391 آن ذكر شده است.
توفيق أبو علم در كتاب اهل البيت: 158 اين خطبه را آورده، و در احقاق الحق 19: 164 از آن نقل مى كند.
همچنين در كتاب تظلم الزهراء (عليها السلام): 38 از كتاب سقيفه نقل مى كند، و در احقاق الحق 10: 305 از آن نام مى برد.
در كتاب مناقب آل ابى طالب 2: 50 اين خطبه آمده، و از آن در بحار 43: 148 نقل شده است.